Ostatnio wybrałam się na spacer w okolice Brętowa na wał gdzie dawniej szła linia kolejowa z Gdańska Wrzeszcza do Starej Piły a niebawem ma powstać Pomorska Kolej Metropolitarna, której projekt odbudowy odżywał w okresie ostatnich 60 lat kiltakrotnie.Obecnie w fazie przygotowania jest odbudowa linii i przedłużenia jej do szybkiego skomunikowania z trójmiejskimi portami lotniczymi im. Lecha Wałęsy w Rębiechowie oraz planowanym Gdynia-Kosakowo osiedlami tzw. Górnego Tarasu (głównie dzielnica Piecki-Migowo). Planowana jest odnoga w stronę Kaszub z głównymi przystankami w Żukowie, Kartuzach, Kościerzynie i Bytowie.
Rozpoczęto już przygotowania do puszczenia nowej kolei, drzewa zostały powycinane i ogólnie wygląda jak po wojnie.
Przypomniałam sobie o zdjęciach, które robiłam w zeszłym roku na spacerze z Wrzeszcza do Kokoszek i postanowiłam je tu zamieścić.
Historia dawnej linii kolejowej z Gdańska Wrzeszcza do Starej Piły przedstawia się następująco: 28 lipca 1909 parlament pruski uchwalił ustawę o wybudowaniu linii kolejowej z Gdańska Wrzeszcza do Starej Piły, przez Gdańsk Brętowo, Kiełpinek, Kokoszki i Leźno o długości 19,52 km. Poprzez planowany odcinek Czersk – Bąk – Stara Kiszewa – Przywidz – Stara Piła linia miała być fragmentem magistrali stanowiącej najkrótsze połączenie Gdańska z Berlinem, o długości około 500 km.
Poprowadzona skrajem wzgórz morenowych linia posiadała charakter trasy podgórskiej, a część wiaduktów uzyskała poszerzone podpory do rozbudowy pod drugi tor. Otwarcie linii nastąpiło w dniu 1 maja 1914 i przez okres I wojny światowej kursowały nią 4 pary pociągów osobowych dziennie. W 1919, w wyniku zawarcia traktatu wersalskiego, Gdańsk z okolicami odłączono od Rzeszy. Przerwano prace, a odcinek pomiędzy Starą Piłą i Bąkiem nie doczekał się realizacji. W 1920, koło stacji Kiełpinek, linia została przecięta granicą gdańsko-polską, co spowodowało zmniejszenie ruchu pociągów do 3 par. W dwudziestoleciu międzywojennym na stacji tej pociągi miały wydłużony postój, a podróżni przechodzili odprawy paszportowe i celne. Jedynie odcinek Czersk – Bąk został w 1928 ukończony i oddany do eksploatacji. Wybudowane nasypy, wiadukty i ślady dużych robót ziemnych w okolicach Starej Kiszewy i Liniewa są widoczne do dnia dzisiejszego. Linia przetrwała prawie do końca ostatniej wojny.
W dniu 26 marca1945 zostały wysadzone wiadukty, na obecnej ul. Grunwaldzkiej, koło zajezdni tramwajowej na ul. Polanki, na ul. Słowackiego i na Dolnym Migowie. Przed wysadzeniem na 5 wiaduktach linii Niemcy ustawili parowozy, aby utrudnić usuniecie zawalonego przejazdu. Po wkroczeniu Armii Czerwonej nawierzchnia kolejowa o dziwo nie została rozkradziona przez zdobywców. Zwalone parowozy i wiadukty na krótko zahamowały ofensywę radziecką, a później, przez wiele powojennych miesięcy, utrudniały komunikację drogową Gdańska z Gdynią i Sopotem.
Ocalałe elementy nawierzchni kolejowej zostały rozebrana na polecenie PKP i zostały użyte do odbudowy linii Kwidzyn-Malbork (rozebranej przez sowietów). Próby wprowadzenia w życie odbudowy linii ograniczyły się do utworzenia komitetu odbudowy trasy w 1959 roku.
Rozpoczęto już przygotowania do puszczenia nowej kolei, drzewa zostały powycinane i ogólnie wygląda jak po wojnie.
Przypomniałam sobie o zdjęciach, które robiłam w zeszłym roku na spacerze z Wrzeszcza do Kokoszek i postanowiłam je tu zamieścić.
Historia dawnej linii kolejowej z Gdańska Wrzeszcza do Starej Piły przedstawia się następująco: 28 lipca 1909 parlament pruski uchwalił ustawę o wybudowaniu linii kolejowej z Gdańska Wrzeszcza do Starej Piły, przez Gdańsk Brętowo, Kiełpinek, Kokoszki i Leźno o długości 19,52 km. Poprzez planowany odcinek Czersk – Bąk – Stara Kiszewa – Przywidz – Stara Piła linia miała być fragmentem magistrali stanowiącej najkrótsze połączenie Gdańska z Berlinem, o długości około 500 km.
Poprowadzona skrajem wzgórz morenowych linia posiadała charakter trasy podgórskiej, a część wiaduktów uzyskała poszerzone podpory do rozbudowy pod drugi tor. Otwarcie linii nastąpiło w dniu 1 maja 1914 i przez okres I wojny światowej kursowały nią 4 pary pociągów osobowych dziennie. W 1919, w wyniku zawarcia traktatu wersalskiego, Gdańsk z okolicami odłączono od Rzeszy. Przerwano prace, a odcinek pomiędzy Starą Piłą i Bąkiem nie doczekał się realizacji. W 1920, koło stacji Kiełpinek, linia została przecięta granicą gdańsko-polską, co spowodowało zmniejszenie ruchu pociągów do 3 par. W dwudziestoleciu międzywojennym na stacji tej pociągi miały wydłużony postój, a podróżni przechodzili odprawy paszportowe i celne. Jedynie odcinek Czersk – Bąk został w 1928 ukończony i oddany do eksploatacji. Wybudowane nasypy, wiadukty i ślady dużych robót ziemnych w okolicach Starej Kiszewy i Liniewa są widoczne do dnia dzisiejszego. Linia przetrwała prawie do końca ostatniej wojny.
W dniu 26 marca1945 zostały wysadzone wiadukty, na obecnej ul. Grunwaldzkiej, koło zajezdni tramwajowej na ul. Polanki, na ul. Słowackiego i na Dolnym Migowie. Przed wysadzeniem na 5 wiaduktach linii Niemcy ustawili parowozy, aby utrudnić usuniecie zawalonego przejazdu. Po wkroczeniu Armii Czerwonej nawierzchnia kolejowa o dziwo nie została rozkradziona przez zdobywców. Zwalone parowozy i wiadukty na krótko zahamowały ofensywę radziecką, a później, przez wiele powojennych miesięcy, utrudniały komunikację drogową Gdańska z Gdynią i Sopotem.
Ocalałe elementy nawierzchni kolejowej zostały rozebrana na polecenie PKP i zostały użyte do odbudowy linii Kwidzyn-Malbork (rozebranej przez sowietów). Próby wprowadzenia w życie odbudowy linii ograniczyły się do utworzenia komitetu odbudowy trasy w 1959 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz