Bateria Plażowa w Brzeźnie

Początkowo, w 1896 roku w Brzeźnie powstała bateria sześciu armat kalibru 21 cm. Otrzymała ona później numer 11 i wraz z siedmioma innymi stacjonarnymi bateriami oraz pięcioma polowymi miała bronić dostępu do ujścia Wisły i portu w Gdańsku. Armaty na specjalnych lawetach nadbrzeżnych spoczywały na betonowych platformach rozmieszczonych co 24 metry. Na skrzydłach zbudowano magazyny amunicji osłonięte 3-metrowymi betonowymi ścianami. Na ich stropach umieszczono stanowiska obserwacyjne. Schrony te częściowo rozbudowano w 1905 roku.

Do dnia dzisiejszego zachowały się zasypane dwie platformy dział oraz częściowo uszkodzone schrony amunicyjne.

W 1907 roku zapadła decyzja o kompleksowej przebudowie systemu obrony wybrzeża. Zaplanowano budowę baterii wyposażonych w nowoczesną artylerię kalibru od 10,5 cm do 28 cm. Na miejscu przestarzałej już baterii nr 11 w latach 1909-1910 powstała nowa zbudowana całkowicie ze zbrojonego betonu, bateria Plażowa. Została wyposażona w cztery armaty nadbrzeżne kalibru 15 cm na tzw. lawetach znikających. Dzięki unikalnej i skomplikowanej konstrukcji hydro-pneumatycznej armaty były unoszone do strzału ponad poziom betonowego przedpiersia.

W latach 1912-1913 do bloku artyleryjskiego dobudowano dwa stanowiska dla dalmierzy kierowania ogniem. Wewnątrz schronu baterii mieściły się magazyny amunicji oraz pomieszczenia dowodzenia i załogi. Jako dodatkowe magazyny amunicji wykorzystano starsze schrony baterii nr 11. Bliźniaczą (zachowano częściowo) baterię zbudowano w rejonie Wisłoujścia.

Wraz z demilitaryzacją Wolnego Miasta Gdańsk w 1920 roku wszystkie baterie nadbrzeżne zostały rozbrojone i opuszczone przez wojsko. W 1925 roku na środkowej części baterii wybudowano pomnik ku czci poległych żołnierzy Gdańskiego 17. Pułku Artylerii Pieszej. Miał on formę wysokiej kolumny zwieńczonej złotą kulą. Zniszczono go w końcu lat 50. XX w.

Wagon przy nastawni kolejowej w Kokoszkach

Spacer po Kolibkach

Kolibki to osiedle w Gdyni, w dzielnicy Orłowo położone nad potokiem Kolibkowskim. Obszar osiedla obejmuje południową część dzielnicy Orłowo i znajduje się bezpośrednio nad Morzem Bałtyckim granicząc od południa z Sopotem (granica na rzece Swelina). We wrześniu 1939 na pozycjach pod Kolibkami prowadził ciężkie walki obronne 2 Morski Pułk Strzelców.

Spacer rozpoczełam w Parku Kolibki gdzie znajduje się Dwór Kolibki oraz XIX-wieczna stajnia. Teren Parku to dawna własność cystersów oliwskich pod nazwami "Colybka" i "Kolebki", w okresie późniejszym własność rycerska i szlachecka. Majątek kolibkowski był własnością znanych rodów szlacheckich, m.in. Wejherów, Radziwiłłów, Ostromeckich, Sobieskich i Przebendowskich. Właścicielem majątku kolibskiego po śmierci króla Sobieskiego stała się królowa Marysieńka (w parku znajduje się się m.in. "Dąb Marysieńki" i "Grota Marysieńki"). W 1720 syn Jana III Sobieskiego, Jakub Ludwik Sobieski, sprzedał dobra kolibkowskie wojewodzie Piotrowi Przebendowskiemu. Przez krótki okres, około lat 1814-1831, właścicielem dworu był również konsul brytyjski w Gdańsku baron Alexander Gibson. W okresie trwania zaboru pruskiego majątek stał się własnością pruską. Ostatnim prywatnym właścicielem dworu został po I wojnie światowej Witold Kukowski (jego imię nosi nadmorska aleja spacerowa w Kolibkach).

Następnie udałam się na dawny cmentarz oraz na miejsce w którym przed II Wojną Światową stał Kościół św. Józefa. Kościół został zbudowany w 1763 przez generała Józefa Przebendowskiego, w założeniu fundacyjnym powiązany bezpośrednio z Kalwarią Wejherowską. Fundator zamierzał założyć przy nim franciszkański klasztor kapucynów. W kościele tym, zburzonym późną jesienią 1939 przez niemieckich okupantów podczas drugiej wojny światowej,

Po czym wybrałam się na drugą stronę torów w poszukiwaniu schronów.