Początkowo, w 1896 roku w Brzeźnie
powstała bateria sześciu armat kalibru 21 cm. Otrzymała ona
później numer 11 i wraz z siedmioma innymi stacjonarnymi bateriami
oraz pięcioma polowymi miała bronić dostępu do ujścia Wisły i
portu w Gdańsku. Armaty na specjalnych lawetach nadbrzeżnych
spoczywały na betonowych platformach rozmieszczonych co 24 metry. Na
skrzydłach zbudowano magazyny amunicji osłonięte 3-metrowymi
betonowymi ścianami. Na ich stropach umieszczono stanowiska
obserwacyjne. Schrony te częściowo rozbudowano w 1905 roku.
Do dnia dzisiejszego zachowały się
zasypane dwie platformy dział oraz częściowo uszkodzone schrony
amunicyjne.
W 1907 roku zapadła decyzja o
kompleksowej przebudowie systemu obrony wybrzeża. Zaplanowano budowę
baterii wyposażonych w nowoczesną artylerię kalibru od 10,5 cm do
28 cm. Na miejscu przestarzałej już baterii nr 11 w latach
1909-1910 powstała nowa zbudowana całkowicie ze zbrojonego betonu,
bateria Plażowa. Została wyposażona w cztery armaty nadbrzeżne
kalibru 15 cm na tzw. lawetach znikających. Dzięki unikalnej i
skomplikowanej konstrukcji hydro-pneumatycznej armaty były unoszone
do strzału ponad poziom betonowego przedpiersia.
W latach 1912-1913 do bloku
artyleryjskiego dobudowano dwa stanowiska dla dalmierzy kierowania
ogniem. Wewnątrz schronu baterii mieściły się magazyny amunicji
oraz pomieszczenia dowodzenia i załogi. Jako dodatkowe magazyny
amunicji wykorzystano starsze schrony baterii nr 11. Bliźniaczą
(zachowano częściowo) baterię zbudowano w rejonie Wisłoujścia.
Wraz z demilitaryzacją Wolnego Miasta
Gdańsk w 1920 roku wszystkie baterie nadbrzeżne zostały
rozbrojone i opuszczone przez wojsko. W 1925 roku na środkowej
części baterii wybudowano pomnik ku czci poległych żołnierzy
Gdańskiego 17. Pułku Artylerii Pieszej. Miał on formę wysokiej
kolumny zwieńczonej złotą kulą. Zniszczono go w końcu lat 50. XX
w.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz